Aan het einde van mijn zwangerschap ontwikkelde ik een kleine, uit de hand gelopen obsessie voor bevallingsvideo’s en bevallingsverhalen. Niet omdat ik bang was, maar juist omdat ik nieuwsgierig was en niet kon wachten. Nu deel ik mijn ervaring met jou. En, let me tell you, een soortgelijke ervaring was ik zelf nog niet tegengekomen tijdens mijn bingewatchsessies.
Ben je niet zo van het lezen? Ik maakte ook een YouTube-video over mijn ervaring. Hierin vertel ik je (ook) in geuren en kleuren mijn bevallingsverhaal. Check ‘m op mijn YouTube-kanaal.
“Voortekenen” van de bevalling
Voor de zwangere/moeder die dit leest: hoe vaak heb jij gegoogeld wat voortekenen van de bevalling zijn? Of dingen als ‘hoe voelen weeën?’, ‘voorweeën vs. ontsluitingsweeën’, ‘vruchtwater geur’, ‘slijmprop’, etc.? Ik deed niet anders vanaf de 39e week van mijn zwangerschap. En bij elk krampje, ging de weeëntimer aan hoor.
Helaas betekende de krampjes meerdere keren helemaal niets. Zelfs toen ik vrijdag de 18e (februari, mijn zoon is geboren op 20 februari) ervan overtuigd was dat ik vruchtwater verloren was, werd ik toch teleurgesteld door de verloskundige. Het was… afscheiding. Meen je dit? De moed begon me zo langzamerhand in de schoenen te zakken, ik was inmiddels de 40 weken gepasseerd en dus officieel *pause for dramatic effect* OVERTIJD. Zucht.
Ontkenning, ontkenning, ontkenning
Toen, op 19 februari 2022 werd ik wederom wakker met die lichte, nietszeggende krampjes. Althans, dat dacht ik. Uiteraard ging de weeëntimer wel weer aan vanaf een uurtje of 8 ’s ochtends, maar ik was ontzettend pessimistisch over het hele gebeuren. Het feit dat de verloskundige mij de dag ervoor had teleurgesteld terwijl ik al klaarstond om naar het ziekenhuis te gaan (bij wijze van), had me een bitter persoon gemaakt. Ik was volgens mezelf zo iemand die tot 42 weken zou doorlopen.
De dag vorderde en die lichte krampen bleven maar aanhouden. Dat had ik nog niet eerder gehad. Maar er zat geen regelmaat in de krampen, dus in mijn hoofd kon dit absoluut nog niet het begin zijn. De “gouden” regel kende ik achterstevoren: een uur lang om de vijf minuten, weeën van minimaal een minuut lang. Dan mocht je de verloskundige bellen. Helaas pindakaas.
Het echte werk..?
Oké, rond 18:00 uur begon het wel wat pijnlijker te worden. Hmm… Zou het dan toch? Nee, vast niet. Er zat namelijk nog steeds geen regelmaat in. Ik was de hele dag lekker onder de dekens in een fluffy pyjamabroek met hartjes en een dikke, fluffy trui YouTube-video’s aan het kijken.
Rond 20:00 uur moest ik die YouTube-video’s toch wel even pauzeren als ik weer eens een wee had. De pijn werd nu erg intens. Ik begon nu te geloven dat er iets aan de hand moest zijn, want dit was wel erg pijnlijk. Maar, misschien was het beter als ik nog even wachtte met bellen. Ik wilde niet weer teleurgesteld worden.
Oké, om 20:45 besloot ik dan toch te bellen. Ik legde de verloskundige uit dat ik erg pijnlijke weeën had en dat ik me eigenlijk niet kon voorstellen dat het nog niet begonnen was. De verloskundige vroeg inderdaad hoe regelmatig de weeën waren en hoe lang ze duurde. Aan de manier waarop ze praatte merkte ik dat ze me zou vertellen dat ik het nog even moest aankijken…
… Toen kreeg ik tijdens het gesprek een wee. Ik gaf de telefoon aan mijn vriend en de verloskundige luisterde mee terwijl ik op de achtergrond de wee wegpufte. Hierop was haar reactie: “Oh, is ze de wee echt aan het wegpuffen? Ik moet nog even wat dingen doen en dan ben ik er met drie kwartier.”
Een uur later stond de verloskundige naast mijn bed waar ze checkte hoeveel ontsluiting ik had. Ik zat al op 5 á 6 cm, wat inhield dat ik me snel naar het ziekenhuis moest begeven. Volgens mij mag je na 6 cm in principe niet meer naar het ziekenhuis. Tijd om om te kleden had ik niet. Daar ging ik: in mijn fluffy hartjes broek en mijn fluffy trui. Niet wetende wat me te wachten stond.
Hét moment
Rond 22:45 kwamen we aan in het ziekenhuis en rond 23:15/23:30 zat ik in bad. Wat een verademing was het om met ontsluitingsweeën in bad te zitten. Door de gewichtloosheid vond ik ze gelijk minder pijnlijk. Thuis ving ik trouwens de weeën in kleermaker-zit op in bed, dat was voor mij de prettigste houding.
Om 1:00 uur voelde ik een transitie in de weeën. De ontsluitingsweeën waren uiteraard pijnlijk, maar ik kon ze goed aan en was daardoor erg optimistisch over de bevalling: dit viel wel mee. Echter, de persweeën die ik vanaf 1 uur kreeg, waren een compleet ander verhaal.
De reden van mijn optimisme kwam van het feit dat ik eindeloos veel bevallingsverhalen heb gelezen en gezien aan het einde van de zwangerschap. Bij bijna al die verhalen was een trend te zien: de ontsluitingsweeën waren het zwaarst en het moment dat je eindelijk mocht persen, was zó fijn! Hier deed je het voor!!!
Nou, bij mij was dit niet het geval hoor. Het is niet iets wat ik kan omschrijven, maar ik heb geen moment het gevoel gehad dat ik zelf perste. Mijn lichaam werd overgenomen door de persweeën en ik had er totaal geen controle over. Tel daarbij op dat het persen anderhalf uur duurde (dat is aan de lange kant) en voilá: je hebt een moedeloze Emie die moord en brand schreeuwt en geen idee heeft van wat haar overkomt. Daar hing ik dan, met mijn armen over de rand van het bad en mijn hoofd op de badrand.
En dat gevoel van een bubbel? Vergeet het maar. Ik was me ontzettend bewust van mijn omgeving en van wat er gebeurde. Af en toe opende ik mijn ogen; dan zag ik vijf paar ogen (verloskundige, kraamverzorgster, twee stagiaires en mijn vriend) me aankijken en schaamde ik me gewoon dat ze me zo zagen. Ik wist dat dat niet hoefde, maar het is nogal awkward als je ligt te creperen en er zitten mensen om je heen naar je te kijken.
Omdat het op een gegeven moment dus wel wat lang duurde, wilde de verloskundige graag dat ik naar de baarkruk ging. Daar schijnt de boel wat sneller te gaan. Maar ik kon niet meer, ik was op. Nogmaals drong ze aan: “Ik denk echt dat het beter is.” Nogmaals wees ik het voorstel af: ik kon niet opstaan. Toen keek de verloskundige met een spiegel en een zaklamp hoe het er down there voor stond. “Oh, ga zo door! Ik zie het hoofdje al!” Tja, ik had niet echt een keuze, dus dat deed ik maar.
Toen kwam het hoofdje eruit. Het moment was eindelijk daar! Althans… De wee stopte. Daar zat ik dan. Op mijn knieën met een hoofd dat uit mijn lichaam bungelde – en ja, dat voelde ook écht zo. Ik moest wachten tot de volgende wee en dat leek een eeuwigheid te duren.
Een keer persen nog en toen was hij er écht, om 2:29 uur ’s nachts op 20 februari 2022.
Mijn lieve zoon: Mees. Eindelijk!
Ik kon hem zelf onder me vandaan oppakken. Optillen lukte niet, hij zat helemaal in de navelstreng verwikkeld. De verloskundige deed een paar manoeuvres en toen kon ik mijn kindje bij me houden. Daar lag ik, in het bad. Zielsgelukkig.
Was ik de pijn meteen vergeten? Absoluut niet. Een van mijn eerste woorden tegen Mees waren: “Jij krijgt geen broertje of zusje.” Maar ik was wel opgelucht en blij. En bovenal: verwonderd.
Wat er na de bevalling gebeurde
Nadat ik een tijdje met hem in bad lag en samen met mijn vriend alleen maar vertederd naar hem keek, moest ik me met hem naar het bed verplaatsen. Op bed ging hij eigenlijk vrijwel gelijk bij me drinken, ondertussen werd bij mij “de schade” gecheckt. Geen hechtingen, wel een scheurtje bij mijn perineum.
Die placenta moest er ook nog uit he. Nou, dat ging niet vanzelf. Na twintig minuten kreeg ik een oxytocine-prik zodat het sneller zou gaan. Ik verloor namelijk best wel wat bloed, dus ze hadden liever dat de placenta snel kwam. Dat was de eerste keer dat ik bewust perste. Van die placenta voelde ik praktisch niks, alleen wat *geflubber*.
Toen mocht ik me “douchen” (lees: ik werd gewassen door de kraamverzorgsters). Ik werd alleen wel wat licht in mijn hoofd, dus moest ik toch nog eventjes blijven. Uiteindelijk gingen we rond 6:00 uur naar huis. Eindelijk…
En nu ben ik inmiddels alweer drie maanden een hele trotse moeder. Nog steeds kan ik de pijn me goed voor de geest halen, maar ik ben wel teruggekomen op het hele “Geen broertjes of zusjes voor jou!”-principe. Ondanks dat ik de persweeën super intens vond, heb ik verder echt een droombevalling gehad. Het heeft niet super lang geduurd en de ontsluitingsweeën kon ik goed opvangen. En ook mijn herstel was snel: ik voelde me een paar dagen na mijn bevalling een stuk mobieler dan de weken voor mijn bevalling.
Na het plaatsen van de video kreeg ik al een boel leuke reacties van andere vrouwen die mijn verhaal herkennen. Dat is fijn om te horen. Mocht je jouw ervaring met me willen delen, doe dat dan vooral. Ik merk dat erover praten toch een stukje verwerking is van zo’n heftige gebeurtenis.
Eén reactie
Thx