Abonneer op mijn YouTube-kanaal!
Search
zwangerschap eerste trimester

Zwangerschap Talk #1: het eerste trimester

Inhoud

Wauw. Ik ben zwanger! Het voelt nog steeds raar om die woorden te zeggen, ook al zit ik inmiddels in mijn tweede trimester. De eerste maanden van mijn zwangerschap merkte ik dat ik veel informatie, herkenning en vertrouwen haalde uit de ervaringen van anderen. Daarom deel ik mijn verhaal graag met jou. Of je nu zwanger wilt worden, gewoon nieuwsgierig bent of het zelf bent. Het is zo iets persoonlijks, maar tegelijkertijd voor velen ook herkenbaars, dus als je meer over mijn eerste trimester wilt weten: keep reading!

Ga direct naar:

Ben jij iemand die liever een video bekijkt? Check dan de onderstaande video waarin ik vertel over mijn eerste trimester.

Het moment dat we erachter kwamen

We hadden eigenlijk nog niet zo heel lang besloten om te stoppen met anticonceptie (condoom). Omdat we er allebei heel relaxed in wilden gaan, namen we ons voor om niet bij te houden wanneer ik ovuleerde etc., maar gewoon af te wachten wanneer het zou gebeuren. We spraken een tijdsperiode van een half jaar af, we zouden dan na een half jaar wel echt mijn ovulatie bijhouden om de kans te vergroten. Na een paar keer was het al raak, maar de keer waarvan ik denk dat het gebeurd is, keek ik in mijn Flo-app en zag ik dat ik niet aan het ovuleren was. Daardoor verwachtte ik ook totaal niet dat ik zwanger was.

Op een nacht in juni werd ik ineens heel misselijk wakker. Mijn eerste gedachte was: shit, ik heb buikgriep (haha, goede woordkeuze). Maar ik hoefde niet echt over te geven, dat vond ik wel wat vreemd. De volgende ochtend voelde ik me prima en besloot ik ook om gewoon naar mijn werk te gaan. Op het werk kreeg ik hele intense buikkrampen en… Nou ja, diarree. Ik voelde me gewoon niet helemaal fit en besloot naar huis te gaan. Onderweg bedacht ik me dat ik even Norrit moest halen omdat dat schijnt te werken tegen diarree. En ik dacht: hmm… Misschien doe ik voor de zekerheid ook maar even een zwangerschapstest. Meer om het uit te sluiten.

Je raadt het al… Ik doe de test en leg hem op de grond. Neem vervolgens rustig mijn tijd want ik voelde totaal geen stress – ik wist namelijk zeker dat het negatief zou zijn. En toen ging ik toch maar eens kijken. Een héél licht streepje zag ik op het schermpje. Meteen wist ik het en riep ik naar mijn vriend “Michel, ik ben zwanger! Ik zweer het, ik ben zwanger!!!” Mijn vriend kijkt met me mee en zegt: “Ik zie niks hoor…” Nadat ik hem meerdere keren verzekerde dat het écht zo was en hij de instructies door had genomen, begon het besef een heel klein beetje te komen. Maar toch was er ook nog ongeloof, dus we haalden voor de zekerheid een Clearblue-test met wekenindicatie. Jeetje, wat duurde het lang voordat er eindelijk in beeld kwam te staan: ‘Zwanger – 1-2 weken’. Ons geluk kon niet op! Ik was op dat moment dus vier weken zwanger. Wait what? Ja, er wordt dus altijd vanaf de eerste dag van je laatste menstruatie gerekend, dus twee weken eerder dan dat je daadwerkelijk zwanger bent geraakt (bij een regelmatige cyclus).

Een spannende tijd

De eerste paar dagen waren zo bizar. Ik kon het gewoon echt niet geloven. En tegelijkertijd wilde ik het wel van de daken schreeuwen.

Ik was er op een woensdag achtergekomen en dat weekend erna had ik heel licht bloedverlies, een soort spotting. Ik dacht daar nog niet echt het ergste van, want ik las dat dat vaker voorkwam tijdens een zwangerschap. Maar die dinsdag erop had ik best wel veel bloedverlies en zaten er ook echt vliesjes in het bloed. Ik had een enorm slecht gevoel erover en was erg verdrietig. Met trillende stem belde ik de verloskundige en die gaf aan dat ze zo vroeg (5 weken) nog niet zoveel konden zien en ik toch echt het beste de 8 weken echo kon afwachten. Die drie weken waren denk ik wel de langste van mijn leven. Het bloeden stopte na verloop van tijd wel, maar elke dag vroeg ik me af: heb ik nu een miskraam gehad of niet?

Echo’s

Eindelijk was het moment daar: de eerste echo! Ik had er super veel zin in en was tegelijkertijd ook heel bang. Wat als het hartje niet klopte? Of wat als ze nog niets konden zien? Gelukkig hebben verloskundigen veel ervaring met de ongeduldigheid die bij die eerste weken komt kijken, want zodra ik binnenkwam en me had voorgesteld, mocht ik ook al gelijk gaan liggen voor de echo. Ik had zelf verwacht dat de intake daar nog voor zou zijn. Zodra ze het apparaat op mijn buik drukte, zagen we een flikkering: het hartje. En het klopte als een malle. Verder kon je er nog weinig van maken, het leek een beetje op een kidneyboon ofzo, totaal niet op een baby in ieder geval. Pff… Wat een opluchting. De baby was er nog en er waren geen sporen van een bloeding, dus waarschijnlijk was het mijn baarmoedermond die wat gevoelig was.

Met 11/12 weken krijg je de tweede echo. Elke keer leef je heel erg naar die echo’s toe. En ook nu weer waren er gezonde zenuwen, maar had ik wel meer vertrouwen dan de keer ervoor. We konden het kindje op een hele grote beamer zien, dus dat vond ik wel extra leuk. En het was nu ook echt een mensje, dat verschil in drie weken tijd is echt enorm! Dit was ook de echo dat ze precies meten hoe groot het kindje is en aan de hand daarvan de uitgerekende datum bepalen. Bij de 8 weken echo dachten ze dat ik 17 februari was uitgerekend, bij de 11 weken echo kwam de datum op 16 februari te staan (yay, een dagje eerder!). Het kindje bewoog lekker en dat was echt zo mooi om te zien! Verder namen ze ook wat bloed af, meten ze de hemoglobine en mijn bloeddruk. Alles was helemaal gucci.

Zwangerschapssymptomen

Ik kan me voorstellen dat als je zelf zwanger bent, je als eerste naar dit onderdeel bent gescrold. Althans, ik heb zelf menig website/forum afgestruind als ik weer eens een symptoom had. Mijn eerste trimester had ik vooral last van misselijkheid en moeheid. De misselijkheid kwam in vlagen en ik hoefde gelukkig niet over te geven, maar de moeheid vond wel echt zwaar. Na 13:00 uur ’s middags was ik gewoon op. Ik kon níks meer, zelfs niet mijn ogen openhouden. Als je dan op je werk zit en niemand weet dat je zwanger bent, dan ben je flink aan het worstelen kan ik je vertellen. Mijn blog ging op het allerlaagste pitje en YouTube was helemaal geen optie. Koken, het huishouden, sporten… Alles was me te veel.

Verder had ik erg pijnlijke borsten, meteen vanaf de dag dat ik erachter kwam al. Dit was ook iets wat ik telkens tijdens mijn menstruatie had, dus niet helemaal onbekend terrein. Ook lustte ik ineens uit het niets geen avocado meer en ik hoef het nog steeds echt niet te eten. Terwijl ik dat juist heerlijk vond op een kracker met peper en zout. Verder had ik niet echt rare cravings (behalve later zoute drop). Vlees vond ik ook niet zo bijzonder meer trouwens, maar ik ben nooit echt een vleeseter geweest moet ik zeggen. Oh, en ik bedenk me nu dat ik aardappelpuree en spinazie á la crème helemaal het einde vond. Ja, weird. I know.

Mijn buik groeide al best wel snel. Ze zeiden bij de 11 weken echo ook dat mijn baarmoeder al best wel groot was, dus dat verklaarde de snelle groei.

Een ander symptoom waar ik dus nooit iemand over hoor: ik kreeg ineens vet veel haar op mijn buik. En spoiler-alert: dat zit er nu in het tweede trimester nog steeds. Als ik een beetje rondvraag bij andere zwangeren hoor ik wel meerdere vrouwen hierover, dus zo gek is het niet. Maar blijkbaar schamen anderen zich daarvoor? Je zou als vrouw maar haar hebben op plekken waar het “niet hoort” hè? ;-)

De zwangerschap delen met mijn omgeving

Veruit het leukste onderdeel van mijn eerste trimester: de zwangerschap delen met vrienden en familie. We hadden wat leuke manieren bedacht om het ze te vertellen en elke reactie was super verrast en vol enthousiasme. Ook aardig wat vragen of het gewenst is (vragen ze dat ook als je 30+ bent?), maar de mensen die mij goed kennen weten dat dit heel “logisch” is. Maar het is wel echt zo dat doordat anderen het weten, het voor jezelf ook echter wordt. Je krijgt ineens allemaal vragen hoe het met je gaat en elke keer denk je: oh ja, ik ben zwanger. Nog steeds moet ik er wel aan wennen hoor (ben nu bijna 18 weken), maar in het begin voelt het onwerkelijk omdat je het ook nog niet zo goed ziet.

Buikfoto’s

Als laatste sluit ik af met een foto van mijn buik door het eerste trimester heen (maand 1, maand 2 en maand 3). Zo gaaf om op terug te kijken! Dat raad ik je sowieso aan om te doen mocht je zwanger zijn of worden. De eerste maand van mijn zwangerschap had ik zelfbruiner op trouwens, daar ben ik toen ik erachter kwam mee gestopt dus nu lekker wit :-p.

foto's buik eerste trimester

Ben je zwanger, heb je interesse in zwangerschappen of ben je net bevallen? Check dan mijn Facebook-groep: Zwangerschap Talk. Hierin praten we over alles rondom de zwangerschap.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gerelateerde berichten